Modlitwa uważności – wprowadzenie do kontemplacji

“ Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha.” [J 3,8]

Pierwsze słowa, które wypowiedział Bóg do człowieka, gdy ten, skuszony przez węża zjadł owoc z drzewa poznania dobra i zła, stanowiły pytanie: Adamie gdzie jesteś?

Bóg nie potrafił go dostrzec, gdyż Adam sam siebie nie zauważał;

nie mógł się z nim spotkać, gdyż ten mijał się z samym sobą;

stracił poczucie jego bliskości, bo stał się nieobecny;

zaczął więc szukać człowieka, aby ten odnalazł samego siebie.

Modlitwa uważności jest drogą powrotu do obecności siebie samego w Bogu. Praktykowana rodzi modlitwę nieustanną. Zmienia sposób przeżywania życia, które z codziennego trudu egzystencji przemienia się w kontemplację. Nadaje wartość chwili aktualnej i otwiera na tajemnice spotkania z drugim człowiekiem i Bogiem.

Kontemplacja jest najgłębszym aktem istnienia osoby ludzkiej w Bogu. Stanowi najprostszą formę modlitwy, a zarazem ćwiczenie jej staje się niełatwym wyzwaniem. Nie da się jej wyuczyć, ale można ją odkryć w sobie. Nie można jej sobie zaplanować, ale można stworzyć odpowiednie warunki, aby jej doświadczyć. Nie podlega prawom intelektu, gdyż rodzi się w sercu. Podobna jest do powiewu wiatru, którego muśnięcia są odczuwalne, lecz który nie wiadomo skąd przybywa i dokąd zmierza [por. J 3,8].

Podczas sesji podstawową formą ćwiczeń duchowych będzie przede wszystkim sama praktyka modlitwy uważności. Wsparciem będą konferencje braci kapucynów i proste ćwiczenia wspomagające otwarcie się na tego rodzaju modlitwę oraz wzajemne dzielenie się zdobytymi doświadczeniami na drodze ku modlitwie kontemplacyjnej.

Więcej informacji znajdziesz tutaj.