Wywyższenie

«Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja Jestem i że Ja nic sam z siebie nie czynię, ale że mówię to, czego Mnie Ojciec nauczył. A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną; nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba» (J 8,28-29).

Rozważając dzisiejsze słowo z ewangelii według świętego Jana, poruszyły mnie właśnie bardzo głęboko przywołane powyżej słowa Jezusa. Jezus zapowiada swoją śmierć, że zostanie wywyższony. Wywyższenie Syna Człowieczego stanowi kulminacyjny punkt Objawienia. Bóg dał poznać siebie do końca, stał się bardzo bliski mnie. Pochylił się nade mną, będąc wysoko, na krzyżu! Oddając swego jedynego Syna na śmierć, zarwał ze mną przymierze do końca! Coś niesamowitego! Jak przyjąć taką miłość? Jak na nią odpowiedzieć? Przypomniałam sobie tekst kolędy, którą śpiewałam dawno temu: «Kornie rączki wznosi, nas o miłość prosi». I tak się popłakałam. Miłość prosi o miłość! Popatrzyłam na krzyż i przytuliłam bezbronnego i słabego Boga.

Werset 28 z ósmego rozdziału Janowej ewangelii ukazuje wywyższenie jako chwilę najwyższego uwielbienia Jezusa. Czym jest to uwielbienie? Szukałam głębokiej i prawdziwej odpowiedzi. To, co bardzo lubię, kocham! Żeby pokochać, trzeba najpierw zobaczyć, dotknąć, zapoznać się, posmakować, czyli poznać! Jezus mówi mi o tym: «wtedy poznacie, że Ja Jestem” (J 8,28). Poznać, uwierzyć, mieć relację z żywym Bogiem. On mnie zaprasza do bliskości i pragnie, żebym naprawdę żyła. I to też jest uwielbienie. Chwałą Boga jest człowiek żyjący! Jeszcze raz popatrzyłam na Chrystusa na krzyżu! Jego ręce przybite, wzniesione w geście uwielbienia Ojca: «Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną; nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co Jemu się podoba» (J 8,29). Jakie czułe słowa Jezusa, jaka czuła i głęboka relacja Syna i Ojca! Nie mogłam nie przytulić się do Ukrzyżowanego w tę najwyższą chwilę uwielbienia, śpiewając:

«W swe ramiona mnie weź, mocą krzyża dodaj sił. W księgę życia wpisz mnie, do swej chwały przyjąć chciej».

Beti Sklizkova